Wizerunek

Czas jakoś mnie ostatnio goni i nie mam kiedy spokojnie usiąść przed laptopem. Tyle się dzieje, tyle umyka.

Często wychodzę z domu, spotykam się ze znajomymi, bywam na kulturalnych imprezach w mieście. Takie są uroki życia singla z odzysku. Takie są uroki życia matki, której syn ma dwa domy, a więc nie zawsze jest przy matce. Tęskni się, ale i czerpie z tego pewne korzyści, bo chyba lepsze to niż użalanie się w kącie nad swoim losem. Zresztą, gdy syn jest ze mną, wcale nie jestem mniej zajęta, a wręcz przeciwnie.

W miniony piątek byłam na imprezie organizowanej przez stowarzyszenie zajmujące się tradycyjną i ludową muzyką. Były to tzw. Ostatki. 

Impreza miała bardzo kameralny charakter, przybyło niewiele osób. Mnie nie udało się namówić nikogo ze znajomych, ale uznałam, że w domu zawsze zdążę się nasiedzieć i udałam się do uroczej knajpki w pojedynkę.

Trema zjadała mnie okrutnie, gdyż nie spotkałam nikogo z bliższych znajomych. Wahałam się, czy już wyjść, czy jeszcze poczekać - i opłaciło się, bo zauważyłam pewnego pana, który bywa często w naszej bibliotece. Miałam z kim pogawędzić i poczułam się znacznie pewniej. Potem nadarzyła się okazja do tańca w parach i w grupie.

Patrzyłam z zachwytem i zazdrością na niektórych tancerzy wywijających oberki i poleczki. Mnie uszkodzony zmysł równowagi nie pozwala cieszyć się tańcem tak, jakby chciała - a chęci mam ogromne. Boli mnie to i krępuje, bo przecież od kobiety oczekuje się gracji. Nauczyłam się jednak pewnego dystansu i otwartości - mówię partnerom wprost, jaki mam problem i proszę o "łagodne traktowanie". Tak więc w kącie nie siedziałam

...A dziś z rana polemika z koleżanką. Dzwoni Zosia (imię zmieniam) i oznajmia: widziałam cię na zdjęciach w lokalnej prasie. Nie wstydziłaś się z takimi starymi dziadkami tańczyć? Dobrze, że się z tobą nie wybrałam". Wyraziłam zdziwienie ; towarzystwo było w różnym wieku i bawiliśmy się wszyscy razem. "Wiesz, ja jestem osobą publiczną i dbam o swój wizerunek. Nie chciałabym, żeby mnie ktoś tak zobaczył".

Zosię lubię, jest dobrą kobietą, ale ta jej wypowiedź zniesmaczyła mnie.

Wizerunek? Kojarzy mi się to z czymś sztucznym, wykreowanym i nieautentycznym. Zalatuje wstrętnym snobizmem. Znacznie bardziej cenię opinię, na którą zapracowujemy sobie robiąc po prostu swoje, mimochodem.

Cenię ludzi, którzy nie boją się pobrudzić sobie rąk i nie wstydzą się publicznie pomóc wstać przewróconemu na schodach pijakowi. Nie jest mi bliskie trzęsienie się nad swoim - pożal się Boże - wizerunkiem. Guzik mnie obchodzi, co kto o mnie pomyśli, jeżeli postępuję zgodnie z własnymi wartościami, jestem, lub przynajmniej staram się być porządnym, uczciwym i nie najgorszym człowiekiem.

Aż mnie jęzor świerzbiał, żeby się z Zośką nieco pokłócić, ale dałam spokój. Jeszcze będzie okazja.