Ciężka dola

Korci mnie opisać sprawę mojej siostry, ale nie chcę zdradzać zbyt wiele. Dość, że dowiedziałam się dzisiaj, że w swoim dosyć długim już zwiazku doświadcza przemocy psychicznej i niestety, fizycznej.

Smutno mi i przykro. Żal mi jej. Wściekła jestem na opieszałość i lekceważącą postawę instytucji powołanych do pomocy. Maltretowana kobieta nie jest jej pozbawiona, ale ile trudu kosztuje uzyskanie jej! Wiem coś o tym i ja, choć, Bogu dzięki, oszczędzone mi zostały rękoczyny.

Przed chwilą znowu rozmowa z koleżanką ze studium bibliotekarskiego. Odnalazłyśmy się po latach na Facebooku i czasami do siebie pisujemy. Tańczyłam kilkanaście lat temu na jej góralskim weselu, cieszyłam się jej szczęściem. Dziś mąż pije i niejednokrotnie bronili ją przed nim synowie, sami jeszcze niedorośli, ale duzi i silni.

Tak, wiem, trzeba zwracać uwagę na sygnały ostrzegawcze, nie pozwolić się źle traktować, ale jak ciężko wyrwać się z małżeńskiej pułapki, jak trudno pokonać lęk, że sobie nie poradzę. Jak bardzo kobieta bywa czasami uzależniona od swojego oprawcy - nie tylko psychicznie, ale jakże często ekonomicznie.

Nie śmiem radzić koleżance, żeby dała sobie spokoj z pijaczyną i sama wychowala swoje dzieci. Nie wiem, co powiedzieć siotrze, która za granicą nie ma obywatelskich praw (nie wzięli ślubu niestety) ani też od pewnego czasu pracy.

Jednocześnie zdaję sobie sprawę, jaką jestem szczęściarą. Stać mnie na wynajęcie mieszkania, zarabiam nie kokosy, ale też nie najnędzniejszą krajową. Mam ciszę, spokój i żadnego zatruwającego życie faceta pod wspólnym dachem. Jestem panią siebie.