Dlaczego???

Smutki mnie dzisiaj nawiedzają.
Boję się pisać, co mnie tak przygnębiło, sprawa jest poważna, a złośliwców czyhających na moje słabości nie jest wielu, ale za to jakich!
Czuję zwątpienie w sens wszystkiego, co mnie spotkało, co sama sobie wywalczyłam. Dlaczego ja, dlaczego znowu ja??? - tłucze  mi się po głowie. Dlaczego, do cholery dźwigam to swoje przekleństwo i bogactwo?! Dlaczego nikt mi nie uświadomił, że moje sprawy są tak poważne. To prawda, rzadko bywałam u lekarzy, nie cierpię tego, ale też żaden z nich nie powiedział mi głości i wyraźnie: "Pani Marto, jest pani poważnie chora. Pani Marto, pani dolegliwości są zupełnie uzasadnione, to żadne kaprysy ani fanaberie". Proszę się  o siebie mocno zatroszczyć i nie umniejszać swoich problemów".
Tyle lat męczenia się ze sobą. Sądziłam, że po prostu taki mam nadwrażliwy, durny charakter, że trzeba się hartować, brać w garść, nie pozwalać sobie na psychiczne rozmamłanie. Oj, nie lubiłam siebie za to często, czasami nienawidziłam.
Chciałam być normalna, chciałam żyć jak inni. Wiele lat walczyłam z zaniżoną samooceną i dziś jestem innym człowiekiem niż ta niewierząca w siebie dwudziestoparolatka u progu małżeństwa, która sama siebie przekonywała, że przesadza, że "ON" jest przecież dobrym człowiekiem i że z czasem wszystko się ułoży... tylko się postarać. Dziś jestem inna... ale wtedy?
Dziwić się, że to wszystko zawaliło się jak domek z kart? Ale jak mogłam zaufać sobie, skoro całe lata negowałam własne uczucia, negowali je najbliżsi? Oni też nie rozumieli, co się ze mną dzieje. Widzieli to, co na zewnątrz i trudno im się dziwić. Przecież nie mogę ich winić za brak wiedzy pedagogicznej i psychologicznej. Przecież sama niedawno tłumaczyłam pewnej rozżalonej na matkę 19-latce: "Może nie wychowała cię dobrze, ale zrobiła to jak umiała, najlepiej, tak, jak ją było na to stać". Ale z drugiej strony - czy nie można było bardziej dociekać, drążyć, szukać? Nie wiem... To były inne czasy, medycyna nie tak rozwinięta, nie było zwyczaju specjalnie się pochylać nad dziećmi... Rodzice mieli nas gromadkę i roboty po łokcie...
Mam pewną, chyba mogę ją tak nazwać, koleżankę, chorą na tę samą chorobę, co ja. Rodzice ogromnie się o nią troszczą, poruszają niebo i ziemię w trosce o jej życie i zdrowie. Moim pewnie nie byłam obojętna, ale też brakowało im cierpliwości i wyrozumiałości. Nie chcę ich oskarżać, powtórzę, że wychowali nas tak, jak potrafili, mieli trudne życie, ale z przekonamiem mogę dziś stwierdzić, że było w naszym domu wiele dysfunkcji. Byłam na to wrażliwsza niż rodzeństwo.
Tak się potyczyło to moje durne życie... Przyczyna - skutek, haczyk-dziurka... wszystko się zazębia i tworzy spójną, ale smutną całość. Dziś to widzę, ale dlaczego, dlaczego, dlaczego tyle złego musiało się zdarzyć???