Takie sobie niedzielne zapiski

Wybitnie leniwa niedziela. Gary w zlewie czekają na zmiłowanie, na obiad były frytki, a mój syn pół dnia paradował w piżamie. Nie lubię takiego rozmamłania, ale dziś pozwoliłam sobie na nie z całą premedytacją. Od jutra znowu trzeba się dyscyplinować i godzić ze sobą całe to sprzątanie gotowanie, zapędzanie do lekcji, że o pracy zawodowej już nie wspomnę. A jeszcze przecież i chóru się zachciało i jakieś "kijowe" spacery się marzą.
Syn teraz grasuje po podwórku z kolegą, a ja mam chwilę spokoju.
Piszę przy stole, a stół stoi przy oknie, więc wyglądam sobie na świat.
Zmierzcha się już. Z komina pobliskiego przedszkola wesoło wydobywa się dym (choć dym to według ekologów nic wesołego). Wiaterek chwieje podblokowym świerkiem, którego czubek zagląda na moje trzecie piętro.
W minionym tygodniu odbyła się wywiadówka w szkole syna. Jestem dosyć po niej zadowolona. Misiek (tak go nazywałam na starym blogu) uczy się nieźle, choć jego ocenom daleko do "monotonii" - pełen przekrój! Z muzyki ma "jedną gołą pałę", za to z angielskiego błyszczy: same piątki.
Wyznał mi, że muzyka sprawia mu wiele trudności. Muszę sama podszkolić się z tego przedmiotu, żeby wyjaśnić mu tajniki nut, półnut, jakichś rytmów i taktów, które i dla mnie są czarną magią. Nie uczono mnie muzyki za szkolnych lat, edukacja ograniczała się do nauki piosenek na pamięć. Żałuję zresztą, bo czytanie nut bardzo przydałoby mi się w chórze.
Z polskiego pani ma synowi do zarzucenia zbyt ubogie słownictwo w wypracowaniach, za to z matematyką radzi sobie zupełnie dobrze. Zachowanie też się poprawio w stosunku do zeszłego roku. Jest więc nieźle.